Leigh Pilzer (US) tiltle: Beatin' The Odds music: Jazz release date: march 2024 label: Strange Woman Records info artist: Leigh Pilzer promotion: Kari-On Productions (Kari Gaffney) © Rootsville 2024

Pilzer is een veelgevraagd componist en arrangeur wiens muziek wordt uitgevoerd door jazzensembles en koperkwintetten door het hele land, evenals door de belangrijkste militaire jazzensembles uit de DC-regio. Ze heeft een aantal werken bijgedragen aan de bibliotheken van SJMO, DIVA en BCJO, waaronder ‘East Coast Andy’, het openingsnummer van DIVA’s veelgeprezen 25th Anniversary Project. Andere opmerkelijke schrijfcredits zijn onder meer orkestraties voor de Broadway-productie van Maurice Hines Tappin Thru Life en blazersarrangementen voor opnames van Chuck Brown en Eva Cassidy. Pilzer is een Brava Jazz Publishing-artiest en opdrachten omvatten onder meer een arrangement voor de inaugurele opname van het University of Maryland Jazz Ensemble. Haar huidige lopende project is het creëren van een bibliotheek met composities en arrangementen voor haar septet, Leigh Pilzer’s Seven Pointed Star. De debuutopname van de groep, uitgebracht in maart 2024, bevat acht originele composities van Pilzer en één van een oude collega, bassist Amy Shook, allemaal prachtig gearrangeerd door Pilzer voor trompet, alt, trombone, bari/basklarinet, piano, bas, en drums.

In Beatin’ the Odds, haar eerste release voor Strange Woman Records, presenteert Leigh Pilzer muziek die is gebaseerd op ervaringen die voor haar van belang zijn: het hebben van kanker in 2017 en het doormaken van de COVID-pandemie. Op één na zijn alle stukken (het titelnummer, “Beatin’ the Odds”, gecomponeerd door bassist Amy Shook) geschreven door Pilzer. De ‘kankersuite’ wordt eerst gepresenteerd, gevolgd door de reeks COVID-tracks.

Pilzer heeft voor dit tweede optreden als bandleider twee supergroepen van toptalent uit de gebieden DC, Baltimore en Philadelphia samengesteld, en ze heeft trompet en altsaxofoon toegevoegd aan het kwintet op haar eerste opname: baritonsaxofoon, trombone, piano, bas , en drums. Ze breidt het universum van sonische kleuren in het septet verder uit door op verschillende nummers percussie, basklarinet en bassaxofoon toe te voegen. Elke muzikant krijgt zijn of haar kans om te schitteren binnen de prachtig vormgegeven arrangementen, maar de composities en arrangementen zelf staan ook centraal, wat Pilzers aanzienlijke expertise als schrijver benadrukt. De muziek varieert van rechttoe rechtaan en swingend tot moderner en contemplatief en neemt je mee op Pilzers persoonlijke en muzikale reis.

Studenten van Duke Ellington en Billy Strayhorn zullen het eerste nummer, ‘SKCC’, herkennen als een titulair, melodisch en harmonisch eerbetoon aan Strayhorns compositie ‘Upper Manhattan Medical Group’ (vaak aangeduid als ‘UMMG’). In het geval van Pilzer staan de initialen voor Sidney Kimmel Cancer Center, waar zij werd gediagnosticeerd, geopereerd en behandeld. Haar chirurg was Jeffrey Yen Lin, MD. Dr. “Tijdens mijn eerste ontmoeting met hem bracht hij mij zo duidelijk en toch zo vriendelijk van ‘het kan goedaardig, borderline of kwaadaardig zijn’ naar ‘het is vrijwel zeker kwaadaardig’ dat het nieuws draaglijk was. In “Lin” heb ik geprobeerd die zachte stem vast te leggen, gecombineerd met een gevoel voor het drama van een kankerdiagnose”, legt Pilzer uit.

"Waterkress" is vernoemd naar haar oncoloog, Bruce Kressel, MD. Het lijkt misschien een vreemd vrolijk stuk voor een lied over de behandeling van kanker, maar Dr. Kressel heeft een innemende grijns en “Ik heb altijd de indruk dat hij iemand is die zo nu en dan kattenkwaad uithaalt. Ik voelde dat een luchtig deuntje paste bij zijn sfeer van optimistisch realisme (of is het realistisch optimisme?).”

Iedereen die ooit een Benadryl-infuus heeft gehad, zal het zwevende gevoel van ‘The Platinum Taxi’ herkennen. Het is in een normaal metrum geschreven, maar de beats zijn ongelijk verdeeld over een herhaalde baslijn, waardoor de luisteraar een idee krijgt van de desoriëntatie die met het infuus gepaard gaat. Pilzer beschrijft: “De titel komt van mijn medicijnen, carboplatine en Taxotere.”

“Beatin’ the Odds” is voor Pilzer geschreven door de kracht van de natuur, Amy Shook. Toen ze hoorde van de situatie van Pilzer, kwam ze onmiddellijk in actie en componeerde een stuk dat tot nu toe opmerkelijk vooruitziend is gebleken. Ten tijde van Pilzers diagnose schatten de statistieken haar kansen om vijf jaar te overleven op slechts dertig procent. “Terwijl ik dit schrijf, ben ik ruim zes jaar kankervrij”, verklaart Pilzer.

Toen het aantal COVID-gevallen eind 2019 begon toe te nemen en het nieuws over de ernst van het virus zich begon te verspreiden, kreeg de wereld een glimp van wat het is om te leven met de onzekerheid van iemand die kanker heeft gehad, de onderstroom van vragen die door iemands hoofd gaan: zal ik het snappen? (opnieuw)? hoe erg zal het zijn? zal er een geneesmiddel zijn? zal ik sterven? Toevallig viel het begin van de COVID-lockdown in 2020 samen met het hoogtepunt van vijf jaar werken aan een doctoraat. Pilzer was blij dat ze haar lang gekoesterde droom had verwezenlijkt, maar na vijf jaar voltijdstudie voelde ze zich ongebonden zonder een klassenstructuur die ze kon volgen. Ze besloot een les te volgen aan het Berklee College of Music, online gegeven door Eric Gould. Pilzer crediteert Gould omdat hij haar heeft geholpen haar oren en geest te openen voor nieuwe manieren om compositie te benaderen, en merkt op dat "de stukken van de COVID-set allemaal uitlopers zijn van schetsen die ik voor Eric's klas heb geschreven."

‘And Then It Stopped’ verwijst naar de pandemie en lockdown in het algemeen en naar 12 maart 2020 in het bijzonder. Op dat moment pingde Pilzers e-mail, ging de telefoon en klonken er de hele dag berichten met annuleringen van alle komende optredens waar ze naar uit had gekeken. Het idee van de plotselinge stop wordt weerspiegeld in de funky gebroken baslijn van het deuntje aan het begin en de vermindering van de intensiteit aan het einde van de melodie. Pilzer legt uit: “In tegenstelling tot degenen in de medische wereld, hulpverleners en anderen kon ik 2020 thuis doorbrengen. Ik besef wat een luxe en voorrecht dat was. Voor mij leken 2020 en een groot deel van 2021 te verdwijnen in een waas van alledaagse en betekenisvolle zorgen: welke dag is het? Is er toiletpapier in de winkel? hoeveel zijn er nog meer gestorven? Het is niet mijn bedoeling om luchthartig te klinken. Maar de gruwel en de gelijkheid en de stijgende cijfers vermengden zich tot een miasma, vertegenwoordigd in ‘Last Year, Lost Year’ door de zwevende harmonieën en met elkaar verweven melodielijnen.

‘Hoeveel langer’ is zowel een vraag over hoe lang de pandemie ons leven zou blijven beïnvloeden, als een verklaring over hoe lang de infecties, ziekenhuisopnames en beperkingen hadden geduurd dan iemand had verwacht. Het stuk verdwijnt met percussie, alsof het van veraf komt, en verdwijnt aan het einde, waardoor de vraag onbeantwoord blijft. Het openingscijfer van vier noten van de laatste compositie inspireerde de titel "Where Will We Go?" Het deuntje heeft een stuwend ritmisch gevoel en stuwt ons naar het volgende hoofdstuk, wat het ook zal zijn.

tracks:

1. SKCC (5:02)
2. Lin (6:28)
3. Waterkress (5:41)
4. The Platinum Taxi (6:32)
5. Beatin’ the Odds (4:34) comp. Amy Shook, arr. Leigh Pilzer
6. And Then It Stopped (6:00)
7. Last Year, Lost Year (6:58)
8. How Much Longer (5:36)
9. Where Will We Go? (3:41)